Şiir: Var Oluşsal Sancılar

Yedi uyurlar kadar uyudum .
Bir gün uyanacağımın inancıyla. 
Tanrı bana gülümsedi. 
Umut satan beyaz sakallı dede,
Elinde sepetle geldi 
Alya uyanacak dedi.
Sarhoş balığın akvaryumunda. 
Demek bu yüzden karada nefes alamadı ayla.
İki karakteri çelişti kendi ile defalarca. 
Uzak diyarlardan getirdiği kehanetle kalbini lanetledi cadı.
Ayla seslendi Alyaya,
“Uyan, uyan, uyan”
Yıldızların ışığını yitirmeden, 
Kalbinse dolmadan günahlarla,
Uyan, 
Paralel evrenlerde,
Annenin en değerli porselen takımısın,
Fakat kırılgan bir dal gibi olma hiç bir zaman. 
Uyan.
Balık,ol
Göl, ol
Deniz,ol
Okyanus ,ol.
Şarkınla fısılda en derinlerine. 
Ayla fısıldasın ki, kehanet bozulsun alyada.
Yeşil bir ırmak düşle,
Düşlerinle sanrılarının karışmadığı.
Aklın ve fikrin kalsın.
Sonrasında deliliğe vur.
Vur ki yargılanma.
Yeşil ırmaktan uzanacak aylanın eli alyaya. 
Bayatlamış inançlar görecekler.
Yönünü çevir.
Bir ağaca öyle uzun bak ki,
Ona dönüş.
Ve söyle kendine,
Ben yaşamak istiyorum bu hayatı.