Şiir: İçimdeki Sessizlik

Sanki gök bulutlarla kaplı,

Güneş doğmuyor hava kapalı, 

Yağmur damlaları gülümsüyor alaylı,

Mutku değilim kalbim karılarla kaplı 

Artık yaşamak saçma geliyor bana, 

Kızıyorum onu bana her sorana,

İlkbaharı arıyorum her anımda, 

Mutsuzum, derman da yok acıma. 

Sonbahar yaprakları düşüyor avcuma, 

Kaldıramadığım bir yük var omzumda, 

Sol yanım acıyor anlamsızca, 

Neden bu kadar boş bu dünya? 

Kızgınım biraz aslında,

olmamalıydılar burda,

Kötü günde bulunmayan insanlar, 

Neden şimdi yanımda? 

İçten içe kin beslerken kızmadığım, 

Çok sevdiğim halde söyleyemedim,

Değiştiğini bilmeden özlediğim, 

Bir gün gelir diye beklediğim, 

Ne olursa olsun 

Kalbimden silmediğini insanlar ;

Dinleyin beni! 

Kendimi  çukurda hissediyorum,

Günden güne batıyorum, 

Çıkarım diye çırpınırken, 

Derinlere iniyorum. 

Şair olmak çok acı, 

İnsanlar biraz alaycı, 

Yalan geliyor belki size ama, 

Dünyada herkes kiracı. 

Sonra birden kızdım kendime, 

Bu kadar yanıldım diye, 

Mutlulukla doldum birdenbire, 

Yine döndüm kendime. 

Boş değilmiş dünya, 

Doluymuş mutlulukla, 

Aslında güneş batmamış, 

Geç doğmuş biraz daha. 

Yanlış olan tek şey benmişim, 

Yalnızlığı benimsemişim

İçten içe kin besledim

Yanlışımı geç farketmişim.

Birgül Aydın